این‌که دیگران درباره‌ات سخن بدی بگویند، دردناک است؛ امّا این‌که عمرت را به‌خاطر آنچه گفته‌اند تباه کنی، این حماقت است.

مردم از روزی که انسان آفریده شد، سخن گفته‌اند؛ و نجات‌یافتگان کسانی‌اند که سخن خدا را باور کردند، نه زبان مردم را.

سخنان آزاردهنده هر انسانی را می‌رنجاند؛ امّا تفاوت انسان بالغ با انسان ضعیف، در واکنش اوست، نه در احساسش.

اگر عمرت را صرف پاسخ به هر سخن ناپسند کنی، دیگر زمانی برای ساختن چیزی سودمند باقی نمی‌ماند.

خدا تو را بر اساس گفته‌های مردم درباره‌ات مؤاخذه نمی‌کند، بلکه بر اساس کردار خودت.

باید تصویر ذهنی‌ات را از درون خودت بسازی (ارزش‌ها، نیت، تلاش) نه از بیرون (ستایش یا سرزنش مردم).

بیشتر مردم، آنچه را گفته‌اند، پس از چند دقیقه فراموش می‌کنند… پس تو آن را به معرکهٔ زندگی‌ات تبدیل نکن.

ظلم از نگاه خدا پنهان نمی‌ماند، و هر که بر تهمت صبر کند، خداوند برایش گشایش، راه خروج، و جبرانی فراهم می‌سازد.

کسی که شادی یا اندوهش را وابسته به سخن مردم قرار دهد، سرنوشتش را به دست دیگران سپرده است.

واکنش تو سرمایه‌ات است؛ اگر آن را خرج هر بی‌ارزشی کنی، به کمترین بها، زیانی بزرگ کرده‌ای.

«حسبنا الله و نعم الوكيل» اثر شگفتی در دفع مکر مردم و آشکار کردن حق دارد.

نادیده‌گرفتن سبک‌مغزان، مهارتی است، و رهایی از اثر آنان، عبادتی قلبی.

عقل سنجیده می‌داند که گاه انتقام، همان سکوت و ادامه‌دادن راه خود است.

سخن بد دردآور است… اما متوقف کردن زندگی به خاطر آن، شکستی بی‌دلیل است.

به سوی آنچه برایش آفریده شده‌ای گام بردار، و به کسانی که سخنشان نزد خدا ارزشی ندارد، گوش مسپار.

هرکه قدر خود را بشناسد، به کسی که او را خوار می‌شمارد، اعتنا نمی‌کند.

پس کرامت خود را نزد خدا قرار ده، نه نزد کسی که در یک شبانه‌روز دگرگون می‌شود.

محمد سعد الأزهری

ترجمه : روزنه روشنايی